Pracownicy bytowskiego szpitala mieli okazję wysłuchać wykładu lek. med. Adama Walczaka, Ordynatora Oddziału Neurologicznego Szpitala Specjalistycznego w Kościerzynie. A. Walczak mówił przede wszystkim o charakterystycznych objawach udaru, które czasami są trudne do zdiagnozowania. Przyczyną udaru są zaburzenia krążenia w mózgu. W większości przypadków udar mózgu wywołany jest niedokrwieniem, czyli zamknięciem naczynia, które doprowadza krew do mózgu. Ryzyko wystąpienia udaru zwiększa się znacznie wraz z wiekiem ale też związane jest z niektórymi chorobami takimi jak: nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą i chorobami serca. Utrzymywanie prawidłowego poziomu krążenia kwi i zapobieganie oraz leczenie wspomnianych chorób decyduje o przeżyciu chorego. -Do udaru dochodzi najczęściej u osób powyżej 60 roku życia i najczęściej jest to udar niedokrwienny. Dotyka on również osób młodych i wtedy ma on bardziej dramatyczny przebieg, ponieważ związany jest z krwotokiem w jamie czaszki. – mówi Paweł Wichłacz, Ordynator Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii Szpitala Powiatu Bytowskiego.

Jak zatem rozpoznać, że mamy do czynienia z udarem ?

Udar często poprzedza silny ból głowy, pojawia się częściowy niedowład czy paraliż rąk albo nóg. Dochodzi również do problemów ze swobodnym wypowiadaniem się. Jeśli dotknął prawej półkuli, zaburzenia pojawiają się po lewej stronie i na odwrót. Wtedy właśnie potrzebna jest szybka reakcja. Od tego jak szybko pomożemy choremu zależy jego szybki powrót do zdrowia. Ten, kogo dotknął udar mózgu powinien jak najszybciej trafić do szpitala, najlepiej na specjalistyczny oddział. Znając powyższe objawy, powinniśmy jak najszybciej wezwać pogotowie ratunkowe. - Pacjenta po udarze mózgu należy natychmiast przewieźć do specjalistycznego oddziału neurologii. Z powodzeniem funkcjonują one w szpitalach w Kościerzynie i w Słupsku. – dodaje Paweł Wichłacz. Po przebytym udarze niezbędna jest rehabilitacja która pomoże w przywróceniu utraconych funkcji. Rehabilitację należy podjąć najszybciej jak to jest możliwe, po ustabilizowaniu stanu pacjenta. Jest długotrwała i nie zawsze prowadzi do zamierzonego celu, ale powinna być kontynuowana w warunkach domowych lub zakładu opiekuńczo-leczniczego.